Çok sevdiğim sınıf arkadaşım, eski dostumdan bir telefon aldım. Bana reddedemeyeceğim bir teklifte bulundu. “Beş günlük bir Balkan gezisine çıkıyoruz, bütün gerekli muameleler tamam, sen de gelir misin?” Buna verilecek cevap “Elbette gelirim!”den başka bir şey olamazdı. Hemen işyerinden bir haftalık yıllık izin alındı, hanımın gönlü yapıldı, çocuklarla vedalaşıldı ve 21 Nisan 2015, Salı sabahı yola çıkıldı. Dört sınıf arkadaşıyız. Yatılı okulda okuyanlar bilirler. Yatılı okulda, hele askeri okulda birlikte okuyan, sonra iş yerlerinde benzer kaderleri paylaşan sınıf arkadaşlarını, ortak hatıralar, yaşanan zor günler, birlikte geçirilen hoş zamanlar öyle sıkı bir birine bağlar ki, aradaki bu kuvvetli bağ, yıllar geçse, bir birinizi hiç görmeseniz bile eskimez. En anlaşamadığınız uzak bir arkadaşınız bile en samimi bir ahbap, en yakın bir dost oluverir bir anda. Hele daha önceden de iyi birer arkadaş idiyseniz artık bu beraberliğin tadına doyulmaz. Biz de bu duygular içinde yola çıktık. Ahmet, Tayfur, Engin ve Nejat.