Bisikletle Keramet, Nirvana (4 Mayıs 2002)
Güzel ve güneşli bir mayıs sabahı. Bisikletler hazır, sırt çantalarımız nevale ile dolu, tepeler bizi bekliyor. Bu gün Altınova, Valideköprü üzerinden Keramet’e gidip havuza gireceğiz.
Altınova’dan sonra Soğuksu köyü çıkışına kadar sorun yok, ama sonra başlayan zorlu tepeler bizi ter deryası içinde bıraktı. Gideceğimiz yer topu topu 30 küsur kilometre, ama birçok iniş ve çıkışlarla bisiklet için zorlu bir parkur. Yolda kısa molalarla tepeleri birer birer aşıyoruz. Valideköprü’den sonra çok dik yokuş yok, ancak çıkan aksi yöndeki rüzgâr canımıza okumaya başladı.
Rüzgâr o kadar ters ki, yokuş aşağı bile giderken kuvvetle pedal çevirmek gerekiyor. Tabii rüzgârın etkisi sadece bisiklete değil, terimiz sürekli kuruyor, ağzımız yüzümüz, her tarafımız rüzgârın etkisi altında. Altınova-Valideköprü arası 14 kilometre, Valideköprü’den sonra 10-15 kilometre daha gittik, Kızderbent köyünü geçtikten sonra tükendiğimizi hissettik. Rüzgâr hiç azalmak bilmeden esmeye devam ediyordu.
Zorunlu bir soluk alma molası verdik. Ancak molayı kesip devam etme gücünü bir türlü kendimizde bulamıyorduk. Çaresiz “Emercensi Levent” yöntemi ile telefonla kardeşime telefon ettim. Levent İznik’ten kamyonetle çıkıp bir saat içinde yanımıza geldi. Bisikletleri kamyonetin kasasına atıp Boyalıca’ya devam ettik. Kamyonete oturduğumda rahat ve sıcaktan kendimden geçtiğimi hissettim.
Boyalıca’dan sağa döndük, kısa bir süre sonra Keramet’e vardık. Havuz bütün çekiciliği ile bizi davet ediyordu. Levent ısrarlarımıza rağmen suya girmeden, kıyıdan bizim resimlerimizi çekmeyi tercih etti.
Havuzda kendimizi suyun ılıklığına bırakıp, hareketsiz dakikalarca güneşi seyredip Nirvana’ya vardığımızı hissettik. Bu müthiş bir duygu, ılık su üzerinde hafif hafif sallanırken, yukarıda pırıl pırıl parlayan güneşi seyretmek. Böyle anlarda bulutların ne kadar güzel olduğunu daha iyi fark ediyor insan.
Havuzdan çıktıktan sonra, havuz kenarındaki masalardan birine çay ve çekirdeklerimizi serdik. O anda hissettiğim rahatlama tarif edilecek bir şey değil.
Havuz sefasını bitirdikten sonra tekrar kamyonete bindik ve Orhangazi üzerinden eve döndük. Levent’e minnet duygularımızı sunarak onu İznik’e yolcu ettik.
Bu zorlu ve zevkli gün de, diğerleri gibi, hafızalarımızda tatlı hatıralar bırakarak bir başka sefer tekrarı ümidi ile bizi gecenin huzur ve sükûnuna bırakıp gitti.
Keramet altı
