Yukarı çıkış biraz zorlu oldu. Ama çok ilginç bir yere vardım. San Biagio, La Casa di Preghiera. Dua evi diye kabaca tercüme edebiliriz. Tabiatın içine saklanmış, sakin ve sessiz, hayatın sanki mola verdiği bir yer. Küçük bir şapel var, burada duamızı yapıyoruz dedi rastladığım iki rahibe. İkisi de bembeyaz kıyafetlere bürünmüşlerdi, yüzleri nurlu gibi pırıl pırıl parlıyordu. Nasıl bir kalple Rablerine teveccüh etmişler, bunu ancak Allah bilebilir. Kimse hakkında bir hükme varamam. Kalplerinde samimi bir Allah inancını taşıyorlarsa, onların yaşadığı safiyane hayat belki de benim karmakarışık hayatımdan çok daha makbuldür. Duvarlara yazılmış ve etrafa serpiştirilmiş dua ve sözlere baktığınızda çok güzel şeyler görüyorsunuz. Örnek olarak bir tanesi diyor ki: “Nulla manca a chi cerca Dio.” Yani Allah’ı arayan hiç bir şeyden mahrum kalmaz. Öyle güzel bir söz ki! İçinde derin bir hayat felsefesi yatıyor.