Sonsöz
Bu hatıraları tekrar gözden geçirdiğimde aradan yıllar geçmişti. Bu enfes günleri yaşadıktan sonra Roma’da 5 buçuk aylığına NATO Savunma Koleji’ne gittim. Daha ilk ay Serkan Roma’ya geldi. Orada 10 günlük çılgın bir gezi yaptık. Venedik’e araba ile girmeyi başarıp, liman içinde bir fırkateynin yanına arabayı bırakıp tüm gün gezdikten sonra geceyi fırkateyn’de geçirmek, planlamakla olacak bir şey değildi. Üstelik geminin personeli de sınıf arkadaşların olacak…
İtalya bize dar geldi. Fransa’nın Chamonix şehrinde, And dağlarının zirvelerinden biri olan Mont Blanc’a birlikte çıkmak da kısmette varmış. Sonra Lozan, Montrö, Cenevre… Fransa ve İsviçre’de kısa da olsa enfes bir turdan sonra tekrar İtalya, Pisa, Siena, Floransa; oradan tekrar güneye Napoli’ye…
Roma günleri de bitti. Türkiye’ye döndük. Sonra da çok şeyler yaptık, ama hiç bir zaman eski aktivitelerde olduğu gibi not almaya, yazıya dökmeye geniş bir zaman olmadı.
Arada bu hatıraları okudukça o günleri tekrar yaşamış gibi oluyorum. Bunları yaşamak için – eğer bizim gibi şanslı iseniz ve sağlığınız yerinde ise – çok para veya plan gerekmiyor. Önce Serkan gibi bir dost ve kardeş, sonra kara bir göz lazım. Gerisi istemeye kalıyor.
Eşim bana “Sen contagious’sın” diyor. Yani bulaşıcı. Ne bulaştırıyor muşum? Aşk. Ne aşkı? Doğa aşkı. Amerika’da kaldığımız süre içinde kimse ile bu tür bir faaliyet yapamayınca, kendim tek başıma yapmaya başlamıştım. Bunları arkadaşlara anlatırken öyle bir gözlerim parlıyormuş ki, bir süre sonra bu sakin insanlar benimle sabahın köründe 26 kilometre bisikletle gittikten sonra 25 kilometre de kano ile kürek çekmeye gelecek kadar yoldan çıkmışlardı.
Güneş doğarken kano ile ormanın içinden akan bir nehirde ilerleyip, sonra tatlı tatlı sallanarak kahvaltı etmek nasıl bir şey biliyor musunuz? Bunu anlatmak için Balzac gibi bir beyne sahip olmak lazım herhalde.
Tamamen kendimize hitaben yazdığım bu kitapçığı bitirmek için en güzel ifade kitapçığın ilk sayfasındaki isim olsa gerek:
“Biz Doğaya Aşığız”.