Uzun bir zaman oldu buraya gelmeyeli. Neredeyse 8 ay olmuş. Bugün zaman kısa olmasına rağmen büyük bir istekle atladım motora ve soluğu Canaie’da aldım. Yüksekçe bir yere, ağaçların altına oturdum, kahvemi koydum, sigaramı yaktım. Bir de ne göreyim, bir misafirim var! Bruco Gianluco! Evde pazardan aldığımız sebzelerin arasından çıkan minik bir tırtıla çocuklar bu ismi vermişlerdi, Tırtıl Canluko.

Bruco Gianluco pantalonumun üzerinde ağır ağır ilerliyor. Hareketlerini dikkatle incelemeye başladım. Onlarca minicik ayağını nasıl bir ahenkle hareket ettiriyor, o minik yumuşak vücudunu nasıl kıvrım kıvrım kıvırıp ilerliyor, başındaki yüzlerce sensör ile nasıl etrafı kolluyor. Allahım sen nasıl bir yaratıcısın, nasıl bu kadar minik bir canlıya, bu kadar kompleks hareketler yaptırıyorsun, nasıl dans eder gibi onlarca ayağını ahenkle hareket ettiriyorsun? Belli ki bu hayvancık bu hareketlerini otomatik yapıyor, yoksa bu kadar ayacığını bir birine dolandırmadan nasıl böyle sinkronize hareket edebilir? Bir de onu ne kadar sevimli yaratmışsın, renkleri, yumuşacık vücudu, estetik hareketleri, nasıl insanın şefkatini celb ediyor. Hey Allahım, dedim, bugün buraya bu minicik hayvanı görmeye gelmişim meğer. Onun için bu kadar heyecan duymuşum yola çıkarken. Rabbim bana bir icraatini göstermek istemiş. Evde, sokakta hiç bir zaman oturup böyle bir şeyi derin derin inceleme fırsatı olmuyor. Belki de bunun için bazı insanlar uzlette yaşamışlar, yalnızlığı tercih etmişler, sosyal hayatın karışıklığından kaçmışlar. 

Benim kanaatimce her zaman vasatı tercih etmek lazım. Ne hep o, ne de hep öteki. Sosyal hayatın içine işleyip, zaman zaman da başını çıkarıp soluk alacak menfezler açmalı. Bugün bana böyle küçük bir menfez açtığı için Rabbime minnet duydum.