2006’da Donanma Tatbikat şubeden TCG Fatih komutanlığına atandım. Görevi çok sevdiğim sınıf arkadaşım Mustafa Koç’dan devraldım. Mustafa müstesna bir insan. Zekası, kavrama yeteneği ve insan ilişkileri açısından yeri doldurulması çok zor birisi. Buna bir de uzun yılların tecrübesi eklenince… Fatih personeli ile çok kısa zamanda sıcak ilişkiler kurduk. Personelim müthişti. Arıza çıkınca sabaha kadar uyumayan, sonra öğlen yatağından kazıyarak kaldırdığım başçarkçım, Amerika deniz harp okulunu bitirmiş seyir subayım, polis amirim, tüm subaylarım, astsubaylarım, erlerim, hepsi ile samimi bir dostluğumuz oldu. 200’ün üzerinde personelim vardı. Kısa zamanda gemi, harbe hazırlık puanı en yüksek gemi haline geldi ve bu birinciliği çok uzun bir süre devam ettirdik. Filo komutanının bizimle yaptığı bir seyirden sonra, şimdiye kadar gördüğüm en iyi köprüüstü ve seyir timi dediğini işittik. Çok güzel hatıralar paylaştık. 2008’de gemiyi eski ikinci komutanım Rafet Oktar’a teslim ettim. Komutan-II.K. olarak görev yapyığımız bir yıl boyunca Rafet’i kardeşim gibi sevmiştim. Son derece saygılı, beyefendi, nazik, bilgili bir subaydı. 

Görevi devrettikten bir kaç gün sonra bir rüya gördüm. Gemim İstanbul boğazından Karadeniz’e çıkıyor. Ben sahilde kalmışım, geminin arkasından sahil boyunca koşuyorum. Avazım çıktığı kadar bağırıyorum, kan ter içindeyim, durun, komutansız gemi gider mi hiç diyorum.

Komutan olduğunuzda geminiz ile bütünleşiyorsunuz. 3000 tonluk koca bir gemi, 200 küsür insan tamamen size emanet. Her dediğiniz kanun gibi, itirazsız kabul ediliyor. Gemide komutan emrine itiraz etmek veya yorum yapmak en büyük kabahat olarak görülür. Komutan emri denince başka soru sorulmaz. Bu da komutan üzerine öyle bir yük bindirir, öyle bir sorumluluk yükler ki. Bunu paylaşamazsınız. Atamazsınız, ara veremezsiniz, netice olarak gemi ile bir ruh birlikteliği doğar. Bunu açıklamak çok zor. Komutanın köprüüstünde, savaş harekat merkezinde ve subay salonunda kendine ait bir koltuğu vardır. Komutan koltuğuna Filo komutanı ve Donanma komutanı hariç hiç kimse, hiç bir zaman asla oturmaz. O koltuğun adeta bir kutsallığı vardır. Komodor dahi bu koltuğa oturmaz, orası komutana aittir.

Gemide yaşadığım bir olayı anlatmak istiyorum. Başka gemilerle birlikte bir eğitimdeyiz. Gece fazla bir aktivite yoksa komutan kamarasına çekilir, bir kaç saat istirahat eder, yoksa eğitimler esnasında pür dikkat olması zorlaşır. Aktivite varsa komutan köprüstünü veya savaş harekat merkezini terk etmez. Koltuğunda kestirir. Gece yarısından sonra herhalde saat 3 civarı, kamaramdayım, rutin bir seyir dışında bir aktivite yok, köprüüstünde en tecrübeli ve en güvendiğim subaylarımdan biri vardiya amiri, uyuyorum. Birden uyandım, bir şey sanki dürttü beni. Kalktım. Normalde böyle durumlarda köprüüstüne telefon edip durum hakkında rapor alırdım. Ama bu gece bir şey beni köprüüstüne çekti. Nedenini bilmeden iskeleden yukarı çıktım, köprüüstü kapısını açtım ve adeta şok oldum. Pruvada koca bir geminin bordası bize doğru, pruvamızdan geçiyor, mesafe 500-600 yarda civarı, biz de 15 knot civarı bir süratle dosdoğru çatma rotasında ilerliyoruz. Vardiya amiri pruvaya bakıyor, kilitlenmiş, seyir subayları vardiya amirinin emir vermesini bekliyor. Ben ne yapıyorsunuz demeden adeta haykırdım, “Kumanda bende, ben komutan, sancak alabanda, makinalar stop!”. Yani dümeni sonuna kadar sağa kırın anlamına geliyor. Sancağa dönüp pruvayı çatma rotasından kurtardığımızda aramızdaki mesafe sadece bir kaç yüz yarda kalmıştı. Bu olayı çözemedim. Beni bu saatte uyandırıp köprüüstüne çeken neydi? Sonra olayın vehametini fark edip böyle kilitlendiğini açıklayamayan subayım, neden o anda öyle kaldı?

Komutan devir teslim törenlerinde komutanların konuşmaları çok cafcaflı görünebilir, ama onun ne demek istediğini gemi komutanlığı yapmış biri çok iyi anlar.