İznik, benim güzel şehrim, doğduğum, en güzel çocukluk yıllarımı geçirdiğim şehir. Annem, babam, abim, kardeşim, ne zaman ihtiyaç duysam, hep orada oldular. Ben yabancı düştüm, ama onlar hep orada beni beklediler. Benim için kaygılandılar, beni özlediler, hasretle hep beni beklediler. Bilmeden kırmış olabilirim, ama bilerek hiç birini incitmedim. Yarın Allah huzuruna çıktığımda, söyleyebileceğim tek güzel şey belki de bu olacak, ben onlara, ne gençliklerinde, ne de ihtiyarladıklarında, onları incitecek en ufak bir kelimeyi söylemek değil, ihsas bile etmedim. İznik benim vatan-ı aslim, hatırladığımda içimi sızlatan güzel şehrim.