Bu kiliseyi gezerken beni çok derinden etkileyen bir manzaraya şahit oldum. Genç bir delikanlı, belli ki dini eğitim alan bir öğrenci, diz çökmüş, öyle bir yürekten dua ediyor ki. Kendimden utandım. Ben, Allah’a inanan bir Müslüman, bunu en büyük şeref sayan birisi, acaba hayatımda böyle içten bir dua etmeye muvaffak olabildim mi? Uzaktan gizlice seyrettim bu delikanlıyı. Hal diliyle beni irşad etti. Samimiyet nasıl bir şey ki insanı böyle can evinden vurabiliyor. Hemen yan tarafında da yine çok genç birisi günah çıkartmak için diz çökmüş, kilisedeki görevliye halini arz ediyor, günahını itiraf ediyor. Yanlış yerden medet umuyor, ama hali samimi, bu pırıl pırıl gençlere Allah belki de bir gün rahmetiyle muamele edip onların kalplerine kim bilir ne ilhamlar gönderecek. Onların da bizim de Rabbimiz Allah, onları da bizi yaratan O (cc). Kime nasıl muamele edeceğini biz mi bileceğiz? Belki bunlar fetret devri insanı muamelesi görür, biz ise bildiğimizi hakkıyla yaşamadığımız için itaba maruz kalırız.